Alex Landim

Eu son Álex, coñecido como "o gaiteiro". Considérome un rapaz sinxelo e corrente. Gústame facer arte con papeis. Gústame xogar ao fútbol cos meus amigos e irmáns...  E gústame a música.
A pesar de que no meu país nunca toquei un instrumento musical en concreto, encántame tocar a gaita de fole -un instrumento de vento- e a lira -un instrumento metálico-. 
  A lira non se me fixo difícil, mais, para aprender tocar a gaita é preciso practicar antes cunha frauta. Tras moitas prácticas, conséguese facer soar a gaita de fole. As primeiras pezas veñen inmediatamente despois.

Quen son eu para criticar o que non é meu?

No ano 2014 cheguei eu a Burela. Pasei uns meses sen encontrar un único amigo verdadeiro. De tanto esperar, decidín buscar un amigo da alma, un amigo de confianza.

                       

Fixen algúns e un deles está agora entre as miñas mellores amizades. El foi quen viaxou comigo nun tren especial para coñecer Galiza.

Durante a viaxe, descubrín moitas cousas del e á súa vez el descubriunas sobre min.

En Cabo Verde eu estaba rodeado de amizades e moitas delas perdinas; agora só teño uns poucos amigos da alma. Desta vez non vou deixar que iso me pase de novo.

       Valorar

"Onte fun cantor e hoxe son pescador honrado e respeitado por todos". Esas palabras son do meu avó materno que sempre me dicía que a vida é dura e nada é facil, que é necesario traballar para sustentar as nosas familias.
Dicíame iso cando eu era un neno e agora acórdome daquelas palabras. Hoxe doulles moito valor.            

-Vou cara a ti, miña terra querida

Coa viaxe aparteime de ti

- Estou aquí por ti, meu irmán:

Pola túa viaxe aparteime 

de ti

Dez illas, dez marabillas.

Paraíso onde medrei.

Síntome orgulloso da miña linda e querida bandeira.

Todo o meu é teu.

A verdade comeza a revelarse.

O que tes nunca será meu.

Fágoo para impresionarte porque o que quero é terte.

    A BURELA DE CLIMA MOI ESTRAÑO 

                                                                                                     Álex Landim Correia 

En 13 de marzo de 2009 meu irmán saiu da Calheta de Sao Miguel, no norte da coboverdiana illa de Santiago, para emigrar a Burela, tamén no norte, mais neste caso no norte da Galicia.Tanto nos días anteriores como nos inmediatamente seguintes á viaxe do meu irmán, moito soñei ter viaxado con el. Mais era só soñó, que meu pai se encargou de mitigar como mellor soubo: - Esquecín colocar o meu nome na documentación. Desta vez non podes facer a viaxe. Mais non falta moito.Pasei algúns tempos complicados sen el por perto. El era para min máis que un simple irmán. Máis que iso. Sabendo que era o meu irmán maior, sempre me protexia daqueles que me pegaban e un día ensinoume a defenderme dos abusóns. Aprendín moito del. Foi como un pai.- Agora tócache defenderte só. E defender o primo. Agora que eu marcho, debes coidar a nosa nai e os nosos irmáns,  -dixome con ton grave.    Cando o emigrante subiu no coche, as nosas tías e a nosa nai puxéronse a chorar. Eu estaba confuso. Non sabía o que facer. Fiquei feliz por saber que o meu irmán ía viaxar, mais -ao mesmo tempo- fiquei triste por non poder ter ido con el. Pasou un ano. Chegou 2010 e eu aínda estaba pensando nel e nas súas bromas engrazadas como se tivese marchado no día de onte ou de hoxe. En 2011 ingresei nunha equipa en que tamén xogaba o meu querido irmán. Nós éramos o “Achada Portinho” e no Portinho xogábamos o futbol de sempre e tamén futsal. Pasado un tempo, unha empresa patrocinou un campionato en que participaban as equipas de cada localidade, incluídos aqueles contra os que o noso clube sempre perdía, mais, dos tres trofeus que teño, o terceiro gañeino naquel campionato. Como premio a maiores, o noso treinador levounos á illa de “S. Vicente” en agosto de 2012. Nesa ocasión descubrín a illa e descubrín algo do noso querido país, pequeno por fóra e grande por dentro. O convivio de vinte días cos meus compañeiros reforzou os valores que me transmite a miña familia, moi preocupada por que eu sexa unha persoa ben educada. Non me gustan os barcos. Ao subir nun, síntome mal-disposto. Naquela viaxe á illa de Sao Vicente resolvín dormir. Estiven vinte e catro horas sen levantarme e sen comer. Aquel barco balanceaba moito e dábame medo. Ao chegar a Sao Vicente, tomamos un taxi e fomos para unha escola. Un profesor convidounos para participar nun torneo de futbol tanto para as mozas como para os mozos. Estes xogaban futsal e xogaban en campo de herba, mais as mozas só xogaban futsal, mais nesa ocasión algunhas das mozas quixeron xogar nas dúas modalidades. Gostei. No regreso, algúns dos meus compañeiros ficaron enfermos e foron de avión. Os demais fomos de barco. Outra vez metinme na cama durante 24 horas. De camiño para casa, pensei que nesa experiencia aprendín a convivir sen miña nai por perto. Sentinme ben. Naquela época os meus queridos avós estaban vivos. Meu avó morreu de morte natural deitado coa cabeza encima da miña nai, que era a súa filla máis pequena. A miña avoíña foi atropelada por un coche. Resistiu un mes no hospital, mais houbo que facerlle unha operación e non a superou. Ao recibir estas noticias, o meu irmán ficou aínda máis triste. En 13 de xullo de 2014, recibín unha mensaxe especial: a miña viaxe estaba organizada. O irmán dábame instrucións. Eu debería dicir a nosa nai o que o noso pai dicía. Así nos comunicábamos. A viaxe faríase durante a noite. Non se tornaba necesario comprar roupa. Xa se ía comprar no destino. Iso me indicaba nunha mensaxe. Noutra explicábame con pormenor como é que eu debería facer ao chegar a Portugal e tamén ao chegar á terra galega. Uns días máis tarde, chegou a noite esperada. Da Calheta de S. Miguel ao aeroporto Nelson Mandela, acompañáronme as primas e miña irmá e o meu cuñado. Por volta da 1:30 da madrugada montei no avión e alí dentro encontrei un señor que tamén era da mesma localidade. Un feliz acaso. Ao chegar a Lisboa, falamos con outro caboverdiano. Como el e o meu compañeiro de avión ían para a Franza, despedímonos. Eu procurei outro voo para ir ao Porto e embarquei de novo. No aeroporto Sá-Carneiro tomei o autobús para Santiago de Compostela e na capital da Galiza encontreime con meu irmán. Após varias horas máis, chegamos á Burela de clima moi estraño. Funme acostumando con iso...   

Mamá

Como podo enfrontar a realidade sen a túa axuda mama, 

dime como, xa estou pasando por unha verdadeira 

realidade 

e non son capaz de crer. Ben que me recordo de ti todos os 

momentos mesmo estando lonxe de ti eu sinto a túa 

presencia aquí comigo. Mama eu quero ir a Cabo Verde 

verte, quero aquel cariño de antes, non quero ser un mozo 

máis, eu quero ser aquel neno que lle gustaba xogar con 

aquela nena da veciñanza mama, dos contos de aventuras e 

dos contos que cantaba meu avó. Quero volver a ser un 

neno. Sempre me preguntaron que queres ser de maior, e eu 

contestaba que me encantaría ser un grande xogador de 

fútbol ou traballaría nunha empresa pero nunca pensei que 

con 18 anos o tempo pasaría tan rápido e o que deixei atrás

 nunca volverei a conseguir ter de novo. Sempre gustábame 

xogar con meu primo e primas e agora xa non teño con quen

xogara. Ser neno é un regalo moi grande dos nosos pais.

Xa con 14 anos, deixei de xogar coas miñas primas pero

 nunca deixei de xogar con meu primo aos xogos de nenos. 

Ben que recordo que un día na miña casiña que foi 

reconstruída porque estaba vella, eu e o meu primo 

eu primo dixo que nos fora a merendar algo pero ese día 

decidimos a non comer nada de tanto xogar.